dzieckiem z nieprawego łoża, małym bękartem. - Mój ojciec dawno umarł. Historia uznała jego zasługi. Władca stał nieruchomo, potem uśmiechnął się. - Nie masz przy sobie nic, żadnej broni. Ile razy zdołasz zmienić postać, nim wreszcie opadniesz z sił? W końcu cię dopadnę. Będę ciął twoje ciało kawałek po kawałku, a kiedy już nasycę się twoim cierpieniem, wzniosę stos, na którym spłoniesz. Chyba że... - Chyba że co? - Chyba że obrócisz się przeciwko niemu. - Co?! - Stał się Wojownikiem. - Władca splunął z furią. - Wojownicy zabijają wampiry. Jesteś wampirem, głupia dziewko. Myślisz, że on kiedykolwiek zdoła o tym zapomnieć? Teraz sam sobie tak wmawia, bo RS 309 cieszy się, że znowu może cię mieć, ale nie łudź się, że cię z powrotem pokocha. Wykorzystał cię, żeby zbliżyć się do mnie, lecz któregoś dnia, gdy będziesz jęczeć z rozkoszy w jego ramionach jak ladacznica, którą zresztą jesteś, on przebije cię kołkiem. Nie możesz zmienić tego, czym jesteś, dlatego dołącz do mnie, bo inaczej nie przeżyjesz. Uśmiechnęła się, zaskoczona faktem, że już prawie wcale się go nie boi. - Jesteś obłąkany, zawsze byłeś. Sądzisz, że to ty mnie stworzyłeś taką, jaką jestem, ale się mylisz. Zmieniłeś to, czym jestem, ale nie mnie samą, ja pozostałam sobą, nie zdołałeś mnie tknąć. I prędzej umrę jeszcze tysiąc razy niż obrócę się przeciw niemu. Rozumiesz? Patrzyła, jak jego twarz zmienia się, jak kurczy się w ohydnym spazmie, wyglądając, jakby składały się na nią tylko pękające z furii żyły, czerwone i czarne. Rzucił się na nią, odskoczyła w bok. Zamachnął się mieczem, stała się mgłą. Zamierzała uciec i znaleźć jakąś broń, lecz on sięgnął ręką do środka mgły i oto Jessica znów była kobietą, trzymaną w żelaznym uścisku. - Nie zdołasz umrzeć jeszcze tysiąc razy, bo masz już tylko jedno życie, które możesz za niego oddać. I oddasz je teraz. Bryan wyskoczył z tunelu, zobaczył czerwoną księżycową poświatę i od razu zorientował się, gdzie jest - dokładnie w tym samym miejscu, w którym Władca przed wiekami znęcał się nad Igrainią. Ujrzał swego wroga, otoczonego srebrzystą mgłą, na jego oczach mgła zmieniła się w Jessicę. Igrainię. Cała w bieli, ze złocistymi włosami, wyglądała jak anioł. Walczyła ze wszystkich sił, próbując wydrzeć się RS 310 napastnikowi, jak zawsze dumna i nieugięta, jak zawsze budząca zachwyt i miłość Bryana. Wydał bojowy okrzyk, od którego chyba musiały zadrżeć same fundamenty niebios. Władca obrócił się ku niemu i z całej siły cisnął Jessicą o ziemię, jakby chciał pogruchotać jej kości. - Znowu się spotykamy, ty i ja. Ale tym razem to będzie ostateczna bitwa. - On również wyciągnął dwa miecze. - Tak, ostateczna - zgodził się Bryan. Okrążyli się nawzajem, czujni, spięci. - Ale czy aby na pewno będziesz walczył? - prowokował Władca. - Pomyśl o tych dziesiątkach wampirów, które powołałem do życia i których nie zdołałeś zabić, pomyśl o moich sługach. My tu będziemy